Hace

Physically taken care of, but emotionally disconnected from both parents at the age of only one and a half years old, Hace grew up and developed an autodidactic attitude in every aspect.

At the age of fourteen he studied the bible instead of schoolwork and made a conscious choice to become a Christian. At the age of sixteen he decided join the Dutch protestant church and was officially initiated at the age of nineteen.

At the age of twenty two he was requested to become member of the church board of governors and served for six years. Three years later he was requested to take care of the spiritual education of the 14 to 18 year-old children of the church members. This he did, on a voluntary basis – two evenings a week – for ten years. During the first five years he worked alongside a protestant minister, and for the latter five years he worked with an ex-catholic priest. During this period he was also involved in the early stages of the Dutch movement: “Help rid the world of nuclear arms – and start by getting them out of the Netherlands”.

Three years later, at the age of forty-five, he was asked to coordinate a protestant- church project to raise awareness about peace, justice and the environment in daily life.

In 1990 Hace co-founded an environmental foundation to give a voice to the local political minority and to protect the wetlands and long lake in his local area from the environmental abuse of chemical pollution and excessive building. He chaired the foundation for its first five years and is still a member of the board today. 

In the autumn of 1990 he reached a stage of “total burn-out” and was effectively disabled by this for several years. During this period he reflected on the reasons why this had happened. Then, four years later, at the age of 50, taking all his conclusions into account, he re-designed his life. He divorced, after thirty years of marriage, and leaving friends, family, “certainties” and ambitions set out to travel for several years.

Following this he went into a one-day-a-week psychotherapy program for more than two years. At the same time he became a pupil of the international school of the golden Rose cross which he continued to attend for several years. During this period he also studied Gnostic writings, becoming aware the limitations of psycho-therapy at the “personality level” and the necessity of focusing at “soul level”. Also in this period he became a working member of the oldest and purest Dutch naturists club “Sun and Life”. By doing so he re-socialised and re-educated himself into a natural way of behaving and living.

At the age of 60 he left the Dutch protestant church and left his country as well to experience several months of solitude in the Catalan hills of Conca de Barbera. Here he achieved a state of enlightenment on the twenty third of February 2004.

Vader Zen zoon” (father Zen son) was written during the summer of 2005 whilst staying in the Tavascan valley, in a small travel caravan, with his Catalan lady friend. During that period, Hace drew inspiration from being in his beloved Cataluña” and being a naturist surrounded by nature in the vast Pyrenean mountains.

In spring 2007, in the unspoiled Pyrenean valley of Ager, he wrote “Ontology; the science of being”, published by Moyhill in 2008.

Betreffende Hace

Hace werd geboren tijdens de tweede wereldoorlog, eind 1943. Begin april 1945 overleefde hij een artilleriebombardement op zijn geboortedorp. Dit vond plaats tijdens de bevrijdingsgevechten, op het eiland Texel, waarin zijn vader sneuvelde. Zijn moeder kwam nooit heen over het verlies van haar huis, vrienden en geliefde. Zij trok zich, door deze traumatische ervaring, emotioneel terug uit alle menselijke relaties.

Fysiek goed verzorgd, maar emotioneel verstoken van beide ouders op nauwelijks anderhalfjarige leeftijd groeide Hace op en ontwikkelde in elk opzicht een autodidactische instelling.

Op 14-jarige leeftijd wijdde hij zich aan een bijbelstudie in plaats van zijn schoolwerk en moest de klas overdoen. Hij maakte al met 16 jaar een bewuste keus christen te worden en sloot zich aan bij de Hervormde kerk waarvan hij belijdend lid werd toen hij 19 was.

Als 22-jarige werd hij gevraagd voor de kerkenraad en was zes jaar lid. Drie jaar daarna werd hem door de ‘Samen op weg’ gemeente verzocht om mede zorg te dragen voor de in het geloof op te voeden 14- tot 18-jarigen, wat hij, als vrijwilliger, twee avonden per week, van de vroege herfst tot het late voorjaar, tien jaar lang deed: De eerste vijf jaar samen met een dominee, de tweede vijf jaar samen met een ex-priester.

Het bleek een pure theologieopleiding in de praktijk, want vragende pubers nemen geen genoegen met dogma’s. Dit alles resulteerde in gespreksthema’s zoals: ‘gerechtigheid en kernwapens’

Gedurende deze periode was hij, vanaf het prille begin, actief betrokken bij de kerkelijke beweging ‘Help de kernwapens de wereld uit, om te beginnen uit Nederland’.

Drie jaar later, op de leeftijd van 45, werd hij gevraagd als gemeentelijk coördinator, voor een kerkelijk project ter bevordering van het bewustzijn hoe in het dagelijkse leven te zorgen voor vrede, gerechtigheid, en de eigen leefomgeving.

In dit kader was hij in 1990 initiatiefnemer en medeoprichter van een milieustichting, voorzitter daarvan gedurende de eerste vijf jaar en tot op vandaag bestuurslid.

Deze stichting heeft ook aan de politieke minderheid ‘een stem’ gegeven en voorkomen dat onomkeerbare versnippering, vervuiling en grootschalige bebouwing van een veenweide- en ‘wetland’ gebied plaats kon vinden. Activiteiten resulteren in bestuurlijke erkenning en bescherming van natuurlijke- en cultuurhistorische waarden in open landschap.

In de herfst van 1990 werd hij gehandicapt door totale uitputting. Hierdoor ontstond het besef dat zijn overactiviteit voortkwam uit een chronische depressie.

Na vier jaar, op 50 jarige leeftijd, nam hij de consequenties van dit inzicht met een beslissing om alle depressie oorzaken op te ruimen en zijn leven opnieuw in te richten door - na 30-jaar huwelijk - te scheiden en ook familie, vrienden, kennissen, zekerheden en zelfs zijn ambities los te laten, om een aantal jaren te gaan reizen.

Hierna tekende hij in op een meer dan twee jaar durend therapieprogramma voor een hele dag per week. Uit ondervinding, werd hij zich al snel bewust dat de psychotherapie zich beperkt tot persoonlijkheidsbehandeling en voelde de noodzaak om zich tegelijkertijd ook te concentreren op zielsniveau, waardoor hij leerling werd van de internationale school van het gouden rozenkruis en drie jaar lang intensief gnostische geschriften bestudeerde.

Binnen een grote, ook authentieke naturisten-vereniging werd tijdens deze jaren geoefend in aanleren en ontwikkelen van effectief nieuw eigen gedrag. Hij resocialiseerde zich daar succesvol en leerde ontspannen omgaan met een natuurlijke- en vegetarische manier van leven, bestudeerde Tantra en adopteerde deze vorm van Boeddhisme als leefwijze.

Sinds 1995 begeleidt hij anderen, bij het echt aangaan van een cruciale verandering en moedigt hen aan tot het ontwikkelen van persoonlijke groei en zelfvertrouwen om het veranderingsproces ook te doorstaan.

Als 60-jarige was hij, mede dankzij een Tibetaanse arts, genezen van zijn chronische depressie en had geleerd te leven binnen de geheugen- en concentratiebeperkingen van een posttraumatisch stresssyndroom.

Hij verliet de Hervormde kerk en eveneens zijn land, om een jaar te gaan leven in de eenzaamheid van de Catalaanse “Conca de Barbera”, waar hem op 22 februari 2004 verlichting ten deel viel.

Levend met zijn Catalaanse vriendin in een kleine toercaravan schreef hij in zijn geliefde Catalaanse bergen, op verzoek, in de zomer van 2005 met zijn vulpen en binnen vijf weken, ‘vader Zen zoon’. Als naturisten in de stille Tavascan vallei, waar zij temidden van de natuur de vele vlindersoorten langs de bergrivier fotografeerde. In het afgelegen dal van Àger, schreef hij tijdens het voorjaar van 2007, ‘Ontologie, het weten te bestaan in heelheid’, terwijl hij met zijn gemotoriseerde paraglider in dezelfde periode praktijklessen volgde in snorvliegen.

* * *

Op zijn 17^e jaar verliet Hace het ouderlijke huis en vertrok naar Engeland om daar een aantal maanden, als illegaal gastarbeider, grondwerk te verrichten. Hij verdiende het loon van een grote kerel. Kapitaal dat hij in de jaren daarna grotendeels investeerde in ‘handel’.

Op 20-jarige leeftijd verliet hij na twee jaar de militaire dienst, kocht zijn eerste huis en werd staalarbeider in ploegendienst waardoor structureel een dagdeel kon worden gebruikt voor nevenactiviteiten. Een jaar later, na vijf jaar verkeren, trouwde hij zijn schoolvriendin en werd elf maanden later vader van een dochter, die na twee jaar een broertje kreeg.

Op zijn 28^e kon hij een groter huis met een studeerkamer laten bouwen en begon aan een driejarige marketingstudie die met diploma werd afgerond en het begin was van een succesvolle commerciële carrière.

Ervaring werd opgedaan met o.a. inkoop, verkoop, opleiding, begeleiding, advisering en management. Het resulteerde in leiderschap op basis van gezag door bekwaamheid.

Begin jaren ‘80 was hij medeoprichter van enkele bedrijven, waaruit hij zich echter na het eerste jaar terugtrok. Hij specialiseerde zich in ‘nieuwe business’: Het ontwikkelen van nieuwe product/markt combinaties en marketing- strategie consultancy. Zijn gehele arbeidsleven lang combineerde hij betaald- en onbetaald werk. De milieustichting werd door non-profit marketing gepositioneerd als een subsidie onafhankelijke dienst/markt combinatie.

Zij werd zeer snel onevenredig effectief door professioneel account management en de zeer gestructureerde communicatie.

Na een halve eeuw van overleven geniet Hace nu, zowel in Spanje als Nederland, van zijn leven als minnaar, schrijver, schilder en natuurfotograaf. Zo nu en dan vliegt hij met plezier tussen de roofvogels van de Pyreneeën.

Eindelijk zijn levenslang gelukkig zijn ook belevend als werkelijkheid; altijd nu/ hier, nooit later/ daar.

© Copyright Moyhill Publishing 2010